Նիկոլի տատիկը և Մարիամիկի ճակատագիրը

Մեջբերում` «Ես կարող եմ հույս ունենալ, որ իմ Մարիամը, որ կրում է տատիկիս անունը, կլինի աշխարհի ամենաչքնաղ աղջիկը, կունենա տատիկիս հոգին, տատիկիս սիրտը, նրա առաքինությունը, բայց ոչ երբեք ճակատագիրը»:
Նիկոլ Փաշինյանի «Երկրի հակառակ կողմը» էջ 77.
Նիկոլի Մարիամ տատու դժբախտ ճակատագիրը հավանաբար Նիկոլի դավաճան պապու, դավաճան ամուսնու խարանն էր:
Նիկոլը իր մեջ կրելով պապու դավաճանական գենը` ստախոսությամբ, խարդախությամբ, ծախվածությամբ ապրում էր Երևանում: Նիկոլը սրա, նրա վրա կիսաճշմարտություն գրելով և հայտարարություններով հանդես գալով իր համար եկամուտ էր ապահովում, իր բառերով «փող էր կպցնում»:
Նիկոլը ջղաձիգ, տարօրինակ վարքով, վտանգավորի ու խելագարի արանքում երերացող, կանացի լրբացած ձայնով մի տղա էր` «այ տղա», իսկ այժմ `«այ տղա, այ վիժվածք», ով ի հաշիվ դիմացիների անգրագիտության և չարության «դուխ» էր ստանում:
2008-ին Ազատության հրապարակում Նիկոլը անընդհատ բղավում էր «այս հրապարակում դավաճան չկա, այս հրապարակում կասկածող չկա»: Այդ օրերին անհասկանալի էր դավաճան և կասկածողներ փնտրելը:
Հետագայում հասկանալի էր, ինչու էր նա դավաճանության և կասկածների մասին այդքան հաճախ և բարձր բղավում:
Դավաճաններ և կասկածողների վերաբերյալ բղավոցը Նիկոլի ենթագիտակցության և գիտակցության արտացոլումն էր, իսկ անըդհատ բարձրաձայնումը ամբոխի մեջ պաշտպանական բնազդը:
Դեռ 2008-ին Նիկոլը զգում և վախենում էր, որ իր դավաճանական գործունեության բացահայտումը կարող էր բացասաբար անդրադառնալ իր դուստր Մարիամի ճակատագրի վրա:
Նիկոլի դուստր Մարիամի ճակատագիրը աննկարագրելի դաժան է, քանի որ նա ծնվել է կրկին հայ ազգին ցեղասպանության ենթարկելու հեղինակների և ի կատար ածողների զույգից:
Մարիամի ճակատագիրը Նիկոլի տատիկի ճակատագրից ավելի դաժան է, քանի որ նա չհասցնելով մայրանալ արդեն լսել է իր ծնողնողների կողմից ցեղասպանության ենթարկված հայ ազգի ողբի ձայնը:
Եվ այդ ողբի ձայնը նրան ուղեկցելու է հավերժ: