Հիվանդ չեմ ու չգիտեմ, թե ի՞նչս է ցավում.Արմեն Պողոսյան

ՀՀ վարչապետ՝ Նիկոլ Փաշինյանի ստորագրած ստորացուցիչ ու նվաստացնող կապիտուլացիայի ակտը կոտրեց ազգի ողնաշարը: Ցավից, մարդ  տեղում ծառս է լինում. երկիր  ու բանակ կորցրեցինք:

Արցախի՝ 80 տոկոսը, 122 ՝քաղաքներ ու գյուղեր, հինգ հազար զոհվածներ, տաս հազար վիրավորներ, անհետ կորածներ ու 200-ից ավել՝ գերիներ: Խաբված ու դավաճանված ենք երկրի գերագույն Գժի՝ ՀՀ վարչապետի կողմից:
Հայաստանում հանրային մեծ ընդվզումներ են սկսվել իշխանությունների դեմ: Որդեկորույս ծնողները հրապարակավ պահանջում են վարչապետից  գտնել և գերությունից ազատել իրենց զավակներին: Երևանի  կենտրոնում, ցուցարար երիտասարդները պահանջում են Նիկոլ Փաշինյանի հեռացումը:Փողոցներում, ամենուր երկու բառ է լսվում. «Նիկոլ՝ դավաճան»:Կատաղի բախումներ են սկսվել ուժային կառույցների և քաղաքացիների միջև:

Զրուցում  ենք  Գեղարքունիքի Գանձակի երիտասարդ համայնքապետ՝ Արմեն Պողոսյանի հետ:
-Դուք պատերազմի առաջին օրը՝ սեպտեմբերի 27-ին մեկնեցիք սահման:Մեկնելու հրահանգ ստացա՞ք:
-Ո՛չ: Առավոտ վաղ,լուրերից տեղեկացա, որ Ադրբեջանը լայնածավալ հարձակում է սկսել: Շտապ զանգահարել եմ մարզպետին՝ ռազմի դաշտ մեկնելու նպատակով: Գնել Սանոսյանն ասաց, որ ես ՏԻՄ ղեկավար եմ ու տեղում պիտի համակարգեմ աշխատանքները: Սակայն անդրդվելի եմ մնացել ու ժամեր անց,  33 կամավորների հետ ուղևորվել ենք սահման ու համալրվել Ապարանի Տիգրան Գեղամյանի գումարտակին:

-Ե՞վ…
-Պատերազմական դաշտ էր, հրթիռակոծության տակ, առջևից ու ետևից հրետանավորների կրակի տակ կռվում էինք:Երկնքում, թռչող անօդաչու սարքերն էին:Օդից թափվող արկերի ու գրադների պայթյունների պակաս չկար, ինչպես լինում է ամենասարսափելի ֆիլմերում: Գոյատևման ու հայրենի հողի պահպանման պայքար էր՝ կենաց մահու կռիվ: Զգացում կար, որ այդ կրակներից ողջ մնալը կհամարվեր՝ հրաշք:Կրակում էինք՝ շարքից հանելով թշնամու զինտեխնիկան ու կենդանի ուժերը: Ոգևորված, հերթով, ետ էինք վերցնում նախկինում գրավված դիրքերը: Գնում էինք առաջ ու առաջ՝ արհամարհելով մահի  կրակե լավան, որ պատված էր շուրջ բոլոր, ցուրտն ու ձյունը: Հաղթելու միտքը առաջ էր մղում բոլորիս:
Հետախույզ տղաների օգնությամբ,մարտական թեժ գործողությունների ընթացքում վիրավոր զինվորներ եմ տեղափոխել ու  մահու չափ տխրել՝ զոհված ընկերներիս համար:Այսպես՝ 44 օր անընդմեջ:Այդ չարաբաստիկ՝ կապիտուլացիայի ստորագրման օրը, գումատակի հրամանատար՝ Տիգրան Գեղամյանի արցունքները տեսա, ով ասաց. «Արմե՛ն, ո՞նց նահանջի հրաման տամ, տղերքին իջեցնեմ դիրքերից: Չեմ կարող , դու՛ ասա…»:
Թաց աչքերով ու կոտրված, բոլորս  իջանք դիրքերից:Ստորագրված ստորացուցիչ ու նվաստացնող կապիտուլացիայից ուշքի չէինք գալիս: Գնացինք Քնարավան գյուղ, գնդապետ՝ Պեպոյի տուն:Շուրջ 52 օր հագուստս  չէի փոխել:Գնդապետն իր հագուստը նվիրեց ինձ:Գալիս եմ համայնքապետարան աշխատանքի: Հիվանդ չեմ ու չգիտեմ թե ինչս է ցավում: Ինձ լավ չեմ զգում:Կարծես, թե մղձավանջային իրականությունում եմ ապրում…Հիշատակի ու մեծարման երեկո եմ ցանկանում կազմակերպել՝ իմ հայրենակից հերոսների համար:Որ ոք չի մոռացվի, ոչինչ չի մոռացվի:

Հ.Գ. Ի դեպ, համայնքապետը տեղեկացրեց, որ այդ օրերին մեծ է եղել Սփյուռքում ապրող իրենց հայրենակիցների օգնությունն ու ավանդը, որը միասնության ու ուժի սիմվոլ է դարձել: 

 
 
Նարինե Հասրաթյան