Ի՞նչ է կատարվեց մեր ինքնության հետ. Ռուզաննա Գաբրիելյան

Այսօր, մեր կրթական օջախները դատարկ են, մանկավարժները՝ թևաթափ, սաները փակված գրքերի հետ տանը` շվարած նստած ծնողների տրտմության են հետևում: Մանկամիտ, քաղցած ու ծախու իշխանություններն էլ անտեղյակ, որ երկրի անվտանգության երաշխավորը բանակը չէ, այլ՝ դպրոցը, կրթությունը, այն վերածել են հանգուցյալի տան: Ահա  մեր ազգային  ողբերգության  պատը: Պատերազմական այս մղձավանջային օրերում ընտրեցինք Արմավիրի մարզի Հայթաղի դպրոցը:

Դպրոցում լռություն է, պատերին փակցված է  հազարամյակների փորձությունների միջով անցած  մեր ինքնությունը, մեր արժեհամակարգը:

Դպրոցի տնօրեն՝ Ռուզաննա Գաբրիելյանը տեղում էր, թղթակույտերով զբաղված:
-Ես ամեն օր եմ աշխատանքի գալիս,-ասաց տնօրենը,-Սեպտեմբերի 27-ի առավոտյան, լայնամաշտաբ պատերազմի լուրն առնելով շտապել եմ դպրոց: Հուզված էինք ուսուցիչներով  ու անակնկալի եկած: Մտածում էինք, թե ինչպե՞ս օգնենք մեր դպրոցի սաներին, ովքեր սահմաններին  այս պահին թեժ մարտերի մեջ են ոսոխների հետ: Հետո եկավ իրական պատկերը, փաստորեն, մեր շրջանավարտ՝ 18-19-20 ամյա տղաները կռվում էին գերժամանակակից թուրքական զենքերի դեմ…: Սեպտեմբերի 29-ին արդեն դասասենյակները վերածվեցին կարի արհեստանոցների: Համայնքի ծնողների, տատիկների ու ուսուցիչների հետ սկսվեց թիկունքային ակտիվ աշխատանքը:Կարում էինք քողարկվող ցանցեր, գլխարկներ, բարձեր,-պատմում է տնօրենը,- Սակայն, հիասթափված եմ ու խիստ զայրացած, այս ի՞նչ կատարվեց մեր ինքնության հետ:
Դպրոցի ուսուցիչներից մեկն էլ, հրաժեշտի պահին,  բակում անկեղծացավ, որ իրենց աշխատանքների մեծ մասը չի հասել զինվորներին: Պատերազմական դավաճանության փաստից էլ զայրացած է տնօրենը:
-Իր սեփական գրպանից էր հումքը գնում Ռ.Գաբրիելյանը, օգևորված աշխատում էինք-ասում է զրուցակիցս,- Հայթաղի մեր համայնքապետը չօգնեց մեզ:Իսկ համայնքի հանրությունը մեկ մարդու նման կանգնած էր դպրոցում, հավատացած էինք, որ հաղթելու էինք: Իրականությունն իրականում  դառն  է ու խիստ մտահոգիչ,-ավարտեց  խոսքը զրուցակիցս:

Անի Մադոյան